​Hin und wieder kommt es vor, dass man etwas  fühlt, seht,  oder lest und man erkent, dass das etwas nicht nichts ist. Es ist als ob Ihre innere Stimme, verbunden mit dem nichts und etwas, Sie ein Zeichen gibt. Dieses Gefühl hatte ich, wenn ich eine E-mail von einem Deutsch sprechenden Client erhielt, der eine Tour mit mir gemacht hat. Er schrieb, es könnte vielleicht interessant für mich sein, den Film "Nachtzug nach Lissabon" an zu schauen. Er ist ein Fan von Pascal Mercier, der den Roman geschrieben hat, wo der Film auf basiert ist. Er dachte, dass dieser Film ein schöner Ausgangspunkt für eine neue Tour sein könnte  und dass es wohl viele leute interessieren würde.  Das Buch war ein Bestseller in den Deutschsprachigen Ländern. Ich dankte ihm für der Vorschlach und begann mich zu vertiefen in der Film und und bevor ich es wusste befand  ich mich in ein neues Abenteuer, ein Film, ein Buch, in dem ich die Spuren des Films "Nachtzug nach Lissabon" folgte.

​Was wusste ich über diesen Film oder Buch? Ich erinnere mich an die Zeit, es war rund 2012, das ich auf  "Miradouro de Santa Catharina" arrivierte, das schöne aussichtpunkt das Adamastor von den Einheimischen genannt wird. Es ist mir damals aufgefallen, das dort viele berühmte Schauspieler anwesend waren. Ich fragte einen Freund, ‚was ist denn hier los?‘ Er erzählte mir, dass sie an einem Film arbeiteten; Es war der erste Spur, aber das wusste ich damals noch nicht. Später sah ich die Filmplakate in der Stadt, aber nie hatte ich das Buch gelesen, auch hatte ich den Film noch nicht gesehen.  Weil man in in Lissabon in einem Traum lebt und im jetzt, in einer Stadt mit viel Geschichte bewegt. Lissabon ist ein ständig wechselnden Film, die Vergangenheit ist lebendig, zu jeder Zeit im Hier und Jetzt, mit einer Zukunft, die anders ist.

​Ich begann diese Reise zu einer neuen Tour, mit den Film an zu schauen und später das Buch zu lesen und sah die übereinkommst mit das Leben. Ich denke, es ist ein schöner film, der auf eine sehr ästhetische, poetische Weise, Lissabon und seiner Lebensart auf philosophische Weise zeigt. Das Buch ist anders, länger, Ausgereckter, sogar die Geschichte ist nicht wörtlich gefolgt. Das scheint mir normal zu sein; Wir sprechen über verschiedene Möglichkeiten, eine Realität aus dem nichts zu erschaffen. Das ist auch die Ähnlichkeit zwischen Roman, Film, und das wirklichen Leben, wo die Illusionen in einem Realität umgewandelt werden.

​Nach dieser Studie sah ich das Potenzial für einen schönen Spaziergang, wo Menschen das Gefühl von der Film und das Buch spüren  und die Stadt besser verstehen werden. Ich werde jetzt auf meinem Blog  ich einige Bilder des Films und einige interessante Zitate posten. Ich habe sie gewählt, weil ich sie gern mag. Jemand anders  hatte andere Beispiele zeigen können; Es ist Kunst als ein Produkt des Lebens in Lissabon.

Ich bin die Blogs über die neue Tour "Nachtzug nach Lissabon" in englischer Sprache gestartet. Blogs in der niederländischen und deutschen Sprache sind nie dasselbe. jede Sprache hat seinen eigenen Gefühl  und das Universum ist ständig in Bewegung.
Und das ist auch gut so, sonst wurde es ein bisschen langweilig sein! :)

Raimund Gregorius: Schauen Sie sich diese Augen an. Sag mir, was zeigen sie.

​Mariana: sie enthüllen sich als, melancholisch, aber hoffnungsvoll; müde, aber hartnäckig... widersprüchlich.

„Ein Goldschmied der Wörter, dessen tiefste Leidenschaft gewesen war, die schweigsamen Erfahrungen des menschlichen Lebens ihrer Stummheit zu entreißen.“
​

„Warum bedauern wir Leute, die nicht reisen können? Weil sie sich, indem sie sich äußerlich nicht ausbreiten können, auch innerlich nicht auszudehnen vermögen, sie können sich nicht vervielfältigen, und so ist ihnen die Möglichkeit genommen, weitläufige Ausflüge in sich selbst zu unternehmen und zu entdecken, wer und was anderes sie auch hätten werden können.” 
​

„Der wirkliche Regisseur unseres Lebens ist der Zufall“
​

„Nicht nur in der Zeit sind wir ausgebreitet. Auch im Raum erstrecken wir uns weit über das hinaus, was sichtbar ist. Wir lassen etwas von uns zurück, wenn wir einen Ort verlassen, wir bleiben dort, obgleich wir wegfahren.“
​

„Von tausend Erfahrungen die wir machen, bringen wir höchstens eine zur Sprache, und auch die bloß zufällig und ohne die Sorgfalt, die sie verdiente. Unter all den stummen Erfahrungen sind all diejenigen verborgen, die unserem Leben unbemerkt seine Form, seine Färbung und seine Melodie geben.“
​

​„Wie sollen wir glücklich sein ohne Neugierde, ohne Fragen, Zweifel und Argumente? Ohne Freude am Denken? Die beiden Worte, die wie ein Hieb mit dem Schwert sind, das uns enthauptet, sie bedeuten nichts weniger als die Forderung, unser Fühlen und Tun gegen unser Denken zu leben, sie sind die Aufforderung zu einer umfassenden Gespaltenheit, der Befehl, gerade das zu opfern, was der Kern eines jeden Glücks ist: die innere Einheit und Stimmigkeit unseres Lebens.“

„Es ist ein Irrtum zu glauben, die entscheidenden Momente eines Lebens, in denen sich seine gewohnte Richtung für immer ändert, müssten von lauter und heller Dramatik sein.
In Wahrheit ist die Dramatik oft von unglaublich leiser Art. Wenn sie ihre Wirkung entfaltet und dafür sorgt, dass ein Leben in ein ganz neues Licht getaucht wurde und eine vollkommen neue Melodie bekommt, so tut sie das lautlos.“
​

“Blicke sind seltsam flüchtige Wesen: Es gibt sie nur, wenn jemand sie liest; dann aber sind sie beredter und genauer als alle Worte.” 
​

„So, man könnte die Angst vor dem Tod bezeichnen als die Angst, nicht in der Lage zu sein der Person zu werden die man geplant hat zu sein.“ 
​

​“Dass Worte etwas bewirkten, dass sie jemanden in Bewegung setzen oder aufhalten, zum Lachen oder Weinen bringen konnten: Schon als Kind hatte er es rätselhaft gefunden, und es hatte nie aufgehört, ihn zu beeindrucken. Wie machten die Worte das? War es nicht wie Magie?” 

​“Eitelkeit ist eine unbekannte Form der Dummheit, Sie müssen die kosmische Sinnlosigkeit unseres Tuns vergessen  haben, um  eitel zu sein und das ist eine eklatante Form der Dummheit."

„Man darf die anderen nicht zu Bausteinen des eigenen Lebens machen, zu Wasserträgern beim Rennen um die eigene Seeligkeit.”
​

“Unser Leben sind wie Flüsse, frei schwebend zu das unerforschliche, das grenzenlose Meer, das Stille Grab!“
​

​„Wenn wir über uns selbst, über andere, oder nur über Dinge reden, wollen wir gerne zeigen wer wir sind, und etwas von uns selbst verraten und mit unseren Worten wollen wir zeigen, was wir denken und fühlen. Wir lassen die andere unserer Seele ein bisschen sehen.“

„Vergeh Dich ruhig, vergeh Dich an Dir selbst und tue Dir Gewalt an, meine Seele; doch später wirst Du nicht mehr Zeit haben Dich zu achten und zu respektieren.“
​

"Das Wort ist das Licht der Menschen", sagte er." Und Dinge sind nur wirklich, wenn sie mit Worten ausgedrückt werden ".
​

​„Ich brauche die Heiligkeit von Worten, die Erhabenheit großer Poesie. All das brauche ich. Doch nicht weniger brauche ich die Freiheit und die Feindschaft gegen alles Grausame. Denn das eine ist nichts ohne das andere. Und niemand möge mich zwingen zu wählen.“

"Wie wäre es nach dem letzten Satz? Der letzte Satz, den er immer befürchtet hat, und vom der Mitte des Buches an, wurde er immer gequält von dem Gedanken, dass ein letzter Satz unvermeidlich sein würde."
​

“Ich Liebe Tunnels. Sie sind das Symbol der Hoffnung: das licht wird wieder scheinen. Wenn es nicht zufällig Nacht ist”.
​

​Eine Wanderung, die Spuren von der"Letzten Zug nach Lissabon"folgt.
Dick Metzeka;  "Lissabon Light Walking Tours ''
"die Kunst des Lebens; Wie man Wirklichkeit aus Illusionen konstruieren kan. "

​• Nachdem ich meine neuen Blog-Eintrag geschrieben hatte, ging ich, wie üblich, zu Fuß, um meine Worte in frischer Luft, Bewegung und Wirklichkeit zu fühlen. Und plötzlich, nachdem ein oder zwei Stunden zu Fuß, mit Begegnungen und Bilder wie in einem Film, erkannte ich was fehlte. Humor!
Die "Lissbon Light Private Walking Tours", zeigen die Stadt und das Leben mit eine Brille gefiltert durch Humor. Eine fröhliche Tour, die einen Urlaub oder Reise, Licht farbt. Diese Tour die Lissabon unter anderem zeigt,  während das  folgend einige Spuren aus dem Film und Roman "Nachtzug nach Lissabon", von Regisseur Bille August und Autor Pascal Mercier, unterscheiden sich nicht gerade von Humor, auf wie schöne, ästhetische, philosophische und poetische weise sie ach realisiert sein mag. Es passt sehr gut in Lissabon, es ist wie ein Verwandter von ihrer Musik, "Fado".
Monty Python scheint weit weg. Ihr Humor wird aber da sein.:)

​2017 Eine neue Tour! "Nachtzug nach Lissabon." Dauer um 5 Stunden • Preis; 40 €- Inklusive Tageskarte für die öffentlichen Verkehrsmittel! Sie können eine Tour hier buchen! Klicken Sie hier bitte.

Soms hoor je, voel  je, zie je, lees je iets  en je beseft dat het niet niets is. Het is alsof je innerlijke stem, die in verbinding staat met dat niets en iets,  je een teken geeft. Dat gevoel kreeg ik, toen ik een e-mail van een Duits sprekende cliënt ontving die een tour met me had gemaakt. Hij zei dat het misschien interessant voor me zou zijn om de film 'Nachttrein naar Lissabon' te bekijken. Hij is een fan van Pascal Mercier die de roman had geschreven waar de film op is gebaseerd. Hij dacht dat deze film een mooi uitgangspunt voor een nieuwe tour zou kunnen zijn en dat er waarschijnlijk veel mensen in geïnteresseerd zouden zijn.  Het boek was een bestseller in de Duitstalige landen. Ik bedankte hem voor de suggestie en begon me te verdiepen in de film film en voordat ik het wist was ik in een nieuw avontuur, een film, een boek verzeild geraakt, waarin ik de sporen van de film 'Nachttrein naar Lissabon' volgde. 

​

​Wat wist ik over deze film of het boek? Ik herinner me de tijd, het zal ongeveer rond 2012 geweest zijn, dat ik op ‘ Miradouro de Santa Catharina’ arriveerde, dat Adamastor wordt genoemd door de lokale bevolking. Het viel me op dat er veel  bekende acteurs aanwezig waren. Ik vroeg een vriend  wat er aan de hand was. Hij vertelde me dat ze bezig waren een film op te nemen; het was het eerste spoor dat tot me kwam zonder dat ik het destijds besefte. Later zag ik de filmposters in de stad, maar ik had het boek nooit gelezen, ook had ik de film nog niet gezien.  Want in Lissabon leef je in een droom in het nu, in een stad met veel geschiedenis. Lissabon is een steeds veranderende film, het verleden leeft overal in het nu,  met een toekomst die anders is.

​Ik begon deze reis naar een nieuwe tour met het kijken naar de film en later met het lezen van het boek en zag de overeenkomst  met het leven. Ik vind het een mooie film die op een  zeer esthetische, poëtische wijze, Lissabon en haar manier van leven op filosofische manier weer geeft. Het boek is anders, langer, uitgerekter, zelfs het verhaal wordt niet letterlijk gevolgd. Dat lijkt me normaal; We hebben het over verschillende manieren van het creëren van een werkelijkheid uit het niets. Dat is ook de gelijkenis tussen een film, een roman en het echte leven, waar de illusies tot werkelijkheden worden getransformeerd.

​Na deze studie zag ik de mogelijkheden voor een prachtige wandeltocht, waar de mensen de film en het boek kunnen voelen en de stad beter begrijpen. Op dit  blog zal ik nu enkele foto's van de film en enkele interessante citaten tonen. Ik heb ze gekozen omdat ik ze mooi vond. Iemand anders had andere voorbeelden kunnen kiezen; het is kunst als een product van het leven in Lissabon.

Ik ben de blogs over de nieuwe tour “nachttrein naar Lissabon” in het Engels begonnen. De blogs in het Nederlands en Duits zullen niet hetzelfde zijn. Elke taal heeft haar eigen gevoel en het universum verandert steeds. En dat is maar goed ook, anders wordt het een beetje saai :)
​

Raimund Gregorius:
Kijk naar deze ogen. Vertel me wat ze onthullen.
Mariana:
Ze zien er melancholisch uit, maar hoopvol; moe, maar volhardend... tegenstrijdig.

“Misschien is het dit: ik wil de Portugese woorden nieuw maken. De zinnen die met die woorden zouden ontstaan hoeven niet ongewoon en nodeloos ingewikkeld te zijn, niet geëxalteerd, gemaniëreerd en geforceerd. Het moeten archetypische Portugese zinnen zijn die ooit het centrum van de taal hebben gevormd, zodat je het gevoel krijgt dat ze heel direct en zuiver uit het transparante, diamanten wezen van de taal voortkomen. De woorden zouden puur moeten zijn als gepolijst marmer en ze zouden rein moeten zijn als de klanken van een partita van Bach, die alles wat ze niet zelf zijn in volmaakte stilte veranderen. Soms, als in mij nog een restje mededogen met de taalbrij over is, denk ik dat het de weldadige stilte van een tevreden woonkamer zou kunnen zijn of ook de serene stilte tussen twee geliefden. Maar als de woede over het kleffe, alledaagse woordgebruik mij helemaal in haar bezit neemt, mag het niet minder zijn dan de heldere, koele stilte van het lichtloze heelal waarin ik als de enige die Portugees spreekt mijn geruisloze banen trek. De ober, de kapster, de tramconducteur – ze zouden verbaasd staan als ze de nieuwe woorden zouden horen, en hun verbazing zou de schoonheid van de zinnen gelden, een schoonheid die niets anders zou zijn dan de glans van hun helderheid. Het zouden – stel ik me voor – dwingende zinnen zijn, maar je zou ze ook onverbiddelijk kunnen noemen. Onkreukbaar en onwrikbaar zouden ze zijn en daarin zouden ze lijken op de woorden van een God. Tegelijkertijd zouden ze geen overdrijving en geen pathos kennen, ze zouden precies zijn en zo sober dat je geen enkel woord zou kunnen wegnemen, en geen enkel komma. In die zin zouden ze vergelijkbaar zijn met een gedicht, gevlochten door een goudsmid van woorden.” 

​

​“Maar als we ons opmaken iemands innerlijk te begrijpen? Is dat een reis waar ooit een einde aan komt? Is de ziel het domein van feitelijkheden? Of zijn de vermeende feitelijkheden niet meer dan de bedrieglijke schaduwen van onze verhalen?”

“Als het zo is dat wij slechts een klein deel kunnen leven van wat er in ons zit – wat gebeurt er dan met de rest?”
​

“De werkelijke regisseur van ons leven is het toeval - een regisseur vol wreedheid, barmhartigheid en verwarrende charme.”
​

​“Als een ervaring haar revolutionaire gevolgen ontplooit en ertoe aanzet dat een leven in een geheel nieuw licht wordt gedompeld en een totaal nieuwe melodie krijgt, dan doet ze dat geruisloos, en in die schitterende geruisloosheid ligt haar bijzondere adel…”,

“...de angst betrof niet die nieuwe zekerheid maar dat waaruit de zekerheid bestond: de weliswaar pas toekomstige maar toch nu al vaststaande onvolledigheid van zijn leven die nu al voelbaar was als een gebrek dat, door zijn omvang, zekerheid van binnenuit in angst veranderde. (...) Of gaat het ons om de behoefte voldoende dingen te hebben beleefd om over je leven te kunnen vertellen alsof het een afgerond geheel is?”
​

​“Wat weten we van iemand als we niets over de beelden weten die zijn inbeeldingsvermogen hem toespeelt?”

“Dus de angst voor de dood kan omschreven worden als de vrees, van het niet in staat zijn om de mens te worden die men gedacht had te worden.”
​

„Woorden doen  iets, ze kunnen iets op iemand  uitoefenen , mensen doen  bewegen of stoppen, ze laten lachen of huilen: als een kind had hij dat al raadselachtig gevonden en het had nooit opgehouden hem te imponeren. Hoe doen de woorden dat? Is het niet magisch?”
​

“Iemand zou de hoop kunnen koesteren dat hij, door zijn verwachtingen te reduceren werkelijker zou kunnen worden, dat hij zichzelf zou kunnen beperken tot een harde, betrouwbare kern en daarmee immuun zou worden voor de pijn van de teleurstelling. Maar hoe zou het zijn om een leven te leiden dat zich verre houdt van grootse, onbescheiden verwachtingen, een leven waarin alleen nog banale verwachtingen bestaan, zoals de verwachting dat de bus komt?” 
​

​"IJdelheid is een niet erkende vorm van domheid, je bent de kosmische zinloosheid van alle onze daden vergeten om ijdel te zijn en dat is een typische vorm van domheid."

“Wanneer was iemand zichzelf? Als hij was als altijd? Zoals hij zichzelf zag? Of zoals het was wanneer de gloeiende lava van de gedachten en gevoelens alle leugens, maskers en zelfbedrog onder zich begroef? Vaak waren het de anderen die erover klaagden dat iemand niet meer zichzelf was. Misschien betekende dat dan in werkelijkheid: hij is niet meer zoals we hem graag hadden? Was het allemaal uiteindelijk dus niet veel meer dan een soort strijdkreet tegen een dreigende ingrijpende verandering van de dingen waarmee je vertrouwd bent geweest, gecamoufleerd als verdriet en bezorgdheid om het zogenaamde welzijn van de ander?” 
​

​"Onze levens zijn als rivieren, vrij zwevend naar het onpijlbare, de grenzeloze zee, het stille graf!"

 “Ik heb de magische kracht van de poezie nodig. Ik heb ze nodig als verzet tegen de verwaarlozing van de taal en de dictatuur van de leugen. Een wereld zonder die dingen zou een wereld zijn waarin ik niet meer wil leven.”
​

​“ Maar er is ook een andere wereld, waarin ik  niet wil leven: de wereld waarin het lichaam en het zelfstandige denken worden zwartgemaakt en waarin dingen als zonden worden gebrandmerkt die tot het beste behoren wat we kunnen meemaken…”

"We zijn uit laagjes bestaande wezens, wezens vol afgronden, met een ziel van beweeglijk kwik en een geest waarvan kleur en vorm wijzigen zoals in een caleidoscoop die voortdurend geschud wordt."
​

"Ik hou van tunnels. Ze zijn het symbool van hoop: eens zal het licht weer schijnen. Als het niet toevallig nacht is."
​

​' Een wandeltocht die de sporen van 'Laatste trein naar Lissabon' volgt.’
 Door; Dick Metzeka; ‘Lissabon Light  Walking Tours’
' de kunst van het leven; Hoe creëer  je een werkelijkheid van uit illusies.'

​Nadat ik mijn nieuwe blog post geschreven had, ging ik, zoals gewoonlijk, wandelen om buiten de woorden te spiegelen aan frisse lucht, beweging en realiteit. En plotseling na een uurtje of twee lopen, ontmoetingen en beelden als in een film, besefte ik wat de pagina miste. Humor!
De ‘Lisbon Light Private Walking Tours’, laten de stad en het leven zien met een bril gefilterd door humor. Een vrolijke tour die een vakantie of reis licht kleurt. Deze tour die Lissabon laat zien door onder meer het volgen van enkele sporen uit de film en roman ‘Night Train to Lisbon’, van respectievelijk regisseur Bille August en auteur Pascal Mercier, blinken, hoe prachtig, esthetisch, filosofisch en poëtisch ook gerealiseerd, niet bepaald uit door humor. Het past heel goed in Lissabon, het is als het ware een verwant van haar muziek, ‘de Fado’.
Monty Python lijkt ver weg. Deze humor zal in deze tour natuurlijk niet ontbreken. :(

​

• 2017 Een nieuwe tour! 'Night Train to Lisbon.' Deze duurt ongeveer 5 uur. Je weet het nooit, want tijd is anders in Lissabon! :)
• Prijs; 40€ inclusief dagkaart voor openbaar vervoer! Klik hier om je tour te boeken!! 

What did I know about this movie or novel? I remember the time, it must have been around 2012 that I went to Miradouro de Santa Catharina, called Adamastor by the Locals and there were many famous Actors there. I asked some of my friends what was going on and they told me that they were shooting a movie; the first trace came to me without knowing. Later I saw the posters in the city, but I didn’t read the book, nor did I see the movie, because in Lisbon I live in my dream in a city which is a movie, with lots of history, the past everywhere alive in the now and with a different future.

​Well I started this journey to a new tour with watching the movie and later reading the book and the parallel with life. I like the movie which is very aesthetic, poetic and shows Lisbon and her attitude in a very philosophical way. The book is different, that’s normal; we are talking about different ways of creating a reality out of nothing. That is as well the similarity between a film, a novel and real life, where illusions become reality.

​After this study I saw the possibilities of a wonderful walking tour where the people will feel, the movie, the novel and will understand the city as well. On this blog I will now show some pictures from the movie and some interesting quotes, which I did choose because I liked them. Another can choose different ones; it is art as a way to life in Lisbon.

​Raimund Gregorius: Look at these eyes. Tell me what they reveal.
Mariana:      They look melancholic, but hopeful; tired, but persistent... contradictory.

Amadeu: "What could... what should be done, with all the time that lies ahead of us? Open and unshaped, feather-light in its freedom and lead-heavy in its uncertainty? Is it a wish, dreamlike and nostalgic, to stand once again at that point in life, and be able to take a completely different direction to the one which has made us who we are?"

​Amadeu: "But by travelling to ourselves we must confront our own loneliness. And isn't it so everything we do is done out of fear of loneliness? Isn't that why we renounce all the things we will regret at the end of our lives?"

​Amadeu: "A decisive moment of life, when its direction changes forever, are not always marked by large and shown dramatics. In truth, the dramatic moments of a life determining experience are often unbelievable, low key. When it unfolds its revolutionary effects and insures that life is revealed in a brand new light, it does that silently. And in this wonderful silence resides its special nobility."

“Isn't it true that it's not people who meet, but rather the shadows cast by their imaginations?” ​

​“Gregorius was never to forget this scene. They were his first Portuguese words in the real world and they worked. That words could cause something in the world, make someone move or stop, laugh or cry: even as a child he had found it enigmatic and it had never stopped impressing him. How did words do that? Wasn't it like magic?"

‘A walking tour following the traces of ‘Last train to Lisbon.’
By; Dick Metzeka; Lisbon Light Walking Tours;
​'the art of Life; How to construct reality out of illusions.' 

​After I had written my new blog post, I went, as usual, walking to feel my words in fresh air, exercise and reality. And suddenly, after an hour or two walking, encounters and images like a movie, I realized what was missing. Humor!
The 'Lisbon Light Private Walking Tours', show the city and life with glasses filtered through humor. A cheerful tour that turns a holiday trip or travel, light. This tour Lisbon shows among other things by following some tracks from the film and novel "Night Train to Lisbon', respectively director Bille August and author Pascal Mercier, excel, how beautiful, aesthetic, philosophical and poetic they are realized, not exactly by humor. It fits very well in Lisbon, it's like a relative of her music, 'Fado'.
Monty Python seems far away. But don’t worry, humor will be around, otherwise it wouldn’t be a Lisbon Light Walking Tour!
Be happy! :)

‘Tram 28 Don’t even ask’ is written on a small kiosk on the Martim Moniz square in the centre of Lisbon where they sell pizzas and cocktails.  We see the tram passing the famous cathedral ‘Sé’ on this photo. There are many tourists who are waiting a long time at this point to take this picture, always hoping to make the perfect or best photo I guess.

​


​‘Do you know where tram 28 is?’ This is the most asked question from a tourist who arrives in Lisbon. Tram 28, ones a normal tram, connecting the different districts of Lisbon for the locals, but it became famous when it was marked as one of the best kept secrets of Lisbon, a thing what every tourist has to do to know the real Lisbon.

​And indeed it used to be like that. I remember the time when there were not so many tourists in Lisbon and it was still wonderful to go in this Tram, driving through all the different areas and feeling the energy of the locals. You could sit and watch the people stand up from their seats when old people came in the tram or for people with children etc. You were watching out of the windows enjoying the beautiful city but this all changed when it was marked as one of the secrets of Lisbon in the tourist guides. What books can do!

​Nowadays it it’s like a fair attraction in the winter and otherwise it becomes even an attraction park star rated movement. Humans can be funny. In the summer, when it can be 35 degrees, they are waiting an hour in the sun for this secret of Lisbon. When the tram is coming, there seems to be an invisible shoehorn and the people are standing like sardines in a can, for more than an hour, to drive through the different areas of the city without seeing much. It must be a good exercise losing weight with lots of sweating and without moving yourself. The funny thing is that lots of them come out of the tram at the endpoint saying, it was such a wonderful ride, and after it they will visit the indeed fairy tale like cemetery Prazeres in the district Campo Ourique. Having some fun there as well I guess.

​I heard from a friend who is taking care of Airbnb houses that there was a couple with a boy who was 5 years and fell in love with tram 28. The result was that they had to take every day this tram and when they went home they had to buy a miniature tram 28 for him. Yes tourism is good for Portugal; it’s almost the only thing where they make money with nowadays.   The other side is, of course, always there as well. The tourists don’t stand up for the old people; and the locals cannot take this tram in the periods with warm weather. 

​Oh yeah, I read at some sites on the internet that this tour would take half an hour, wow. That must have been Super tram 28!